Afgelopen zaterdag kreeg ik van een kennis een enthousiast whats app bericht. ‘Hansie heb je het beste album van het jaar ook al binnen? Ik weet zeker dat je hem goed vindt.’ Op 8 januari 2016 is de nieuwe Bowie uitgebracht, Black Star. De app ging over deze plaat.
De recensies logen er niet om en met de app aanbeveling in mijn achterhoofd was het plan om ‘s maandags naar de lokale platenboer te gaan.
Die maandagochtend was de pianostemmer op bezoek. De piano had nogal wat aandacht nodig. Het instrument heeft twee wereldoorlogen meegemaakt en, of dat al niet erg genoeg is, was het ook de laatste twintig jaar niet meer gestemd. Al met al duurde het bezoek wat langer en ben ik niet in de gelegenheid geweest naar het nieuws te luisteren.
In de loop van de middag eindelijk naar de platenzaak. Leuk, bij binnenkomst knalt Bowie door de zaak, Black Star. Dat was nou juist waarvoor ik kwam, wat een toeval.
Het is trouwens allemáál David Bowie wat de klok slaat. Pontificaal in het midden van de entree een grote tafel met stapels Bowie boeken, platen, ceedees, videos en zelfs een verdwaalde koffiemok. Het hele David Bowie arsenaal ligt daar uitgestald, je zou haast denken dat hij dood is. Het zal wel iets te maken hebben met de Bowie expositie in het Groninger Museum.
Ik sta wat bij de volgepakte tafel te dralen. Zal ik Aladdin Sane ook meenemen? Young Americans of Station To Station? Neen, onzin! Ik heb ze al op elpee, dus volkomen overbodig en David Bowie heeft geld zat. Ik beperk me tot slechts één enkele Bowie, en wel de nieuwe.
Black Star is is inmiddels afgelopen en de volgende Bowie plaat wordt opgezet, je kunt het ook overdrijven. Ik moest maar eens afrekenen.
Vóór mij is eerst nog een jongeman aan de beurt. ‘Heeft u de nieuwe elpee van David Bowie en heeft u er misschien ook nog zo’n linnen tasje bij? Die wil mijn zusje graag hebben.’ De man achter de toonbank pakt de plaat en het tasje, mompelt wat, en rekent met de jongen af. Hierop leg ik mijn ceedee op de toonbank en zeg enthousiast, om maar iets te zeggen, ‘die nieuwe Bowie vliegt de deur uit hè? Ik kreeg nog een appje dat ik hem beslist moet kopen, de plaat van het jaar’.
Een schampere blik is mijn deel, verder nauwelijks reactie. Vreemd, ik haal ik mijn schouders op en met de ceedee in het nieuwe linnen tasje verlaat ik het pand.
Thuisgekomen eerst even gecontroleerd of de piano nog de juiste stemming heeft, mijn nieuwe ceedee opgezet en ten slotte de tablet aan. Daar spat de onheilstijding van het beeldscherm, David Bowie is dood!
