Hij zou dit jaar 75 zijn geworden, hoogste tijd om nog eens bij hem stil te staan. Het Asser museum heeft de daad bij het woord gevoegd en kosten noch moeite gespaard een fantastische tentoonstelling over zijn leven en werk in te richten.
Opvallend veel zogenaamde oudere jongeren onder het publiek, vrijwel uitsluitend oudere jongeren om eerlijk te zijn. Dit zal enerzijds te maken hebben met het feit dat mijn bezoek op een dinsdagochtend plaats vond en anderzijds omdat het leven van Harry Muskee misschien weinig jonge mensen interesseert. Wie is dat eigenlijk, Harry Muskee! Cuby and the Blizzards, nooit van gehoord. Toch is het voor iedereen die zich ook maar een heel klein beetje voor muziek interesseert verplichte kost. Gaat dat zien, nu het nog kan.
Aan de hand van foto’s en persoonlijke herinneringen van Harry wordt zijn kennismaking met de blues en het ontstaan van de band uit de doeken gedaan. Harry heeft zelfs nog even contrabas gespeeld bij een jazzorkest.
Bij aanvang van de expositie gelijk een vitrine met een drietal hoofddeksels, twee paar laarzen, microfoons en wat mondharmonica’s. Verderop zijn foto’s te zien waar de kleding nog gewoon gedragen wordt. Wel wat intiem, het zijn geen showkleren, hier ligt een deel van z’n dagelijkse kloffie uitgestald. Alsof hij de spullen na de tentoonstelling weer op komt halen om ze verder af te dragen. Was dat maar zo…
De wanden hangen vol met concertposters en affiches, zij omspannen de hele Cuby carrière. Een klein podium met een belangrijk deel van het instrumentarium van de band. Het staat erbij alsof ze gewoon even aan het pauzeren zijn. Met deze instrumenten is dus Nederblues geschiedenis geschreven. Bijzonder is de afgeragde Gibson Les Paul van Eelco Gelling welke, beschermd tegen gretige vingers, onder het plexiglas ligt te pronken.
Eén muur is echter gereserveerd voor alle Cuby and the Blizzards singles en LP’s met zo’n beetje alle voorkomende binnen- en buitenlandse hoezen. Zelfs de Red White and Blue band hangt er. Hier kun je alleen maar van watertanden. De LP van het afscheidsconcert van Cuby and the Blizzards uit 1974, uitgebracht op het VARAgram label. Het concert werd uitgezonden door de VARA televisie, mijn kennismaking met de band. Die plaat heb ik altijd willen kopen maar het zal er wel nooit van komen. Hij hangt er natuurlijk gewoon tussen.
Stuk voor stuk fantastische platen. Op één na dan. Het singletje Thursday Night. Heb ik ooit voor een gulden op de markt gekocht, wat een zeiknummer. Dat was toch wel een kleine teleurstelling een smet op het blazoen van Cuby and the Blizzards als je het mij vraagt.
Een andere slechte ervaring, maar dan van een heel andere orde, heb ik met ‘Kid Blue’, de LP uit 1976. In die tijd moest ik voor een uitzendbureau als bijrijder mee op een vrachtauto van boekenclub ECI. Kennelijk verwachtten ze bij de ECI nogal wat van deze plaat want ik heb met dozen vol lopen sjouwen. Deze reünieplaat werd echter niet het succes waarop gehoopt werd en de band viel opnieuw uit elkaar om pas een kleine twintig jaar later uit zijn as te herrijzen.
Uiteindelijk zou de band hierna nog zo’n vijftien jaar succesvol aan de weg te timmeren maar na de dood van Harry ‘Cuby’ Muskee is de naam Cuby and the Blizzards voor altijd geschiedenis.
