Eind vorig jaar heb ik een nieuwe versterker gekocht. Het oude setje, wat overigens helemaal niet slecht was, stamt van rond 1980 en begon wat ouderdomsverschijnselen te vertonen. Reviseren is dan een optie maar een nieuwe kopen ook. En dat laatste had duidelijk mijn voorkeur. De techniek heeft immers ook niet stilgestaan hield ik mijzelf voor. Ik heb dus een nieuwe stereo. Leuk, ja, heel leuk, driewerf leuk.
Het gaat in dit geval om een voor- en eindversterker. Deze worden door middel van twee kabeltjes, zogenaamde ‘interlinks’ met elkaar verbonden. De één voor het rechter- en de ander voor het linker kanaal. Op het oog, hoewel oor hier beter past, niets bijzonders. Maar dit is slechts schijn. Een normaal standaard zwart snoertje met een rood en een wit tulpstekkertje volstaat niet.
Gelukkig heb ik goede kabeltjes. Niet hele goedkope maar beslist ook niet overdreven dure. Het grappige van de kabeltjes is dat ze richting gevoelig zijn. Er is een duidelijk verschil hoorbaar wanneer ze verkeerd om aangesloten zijn. De apparaten, de kabels in de juiste richting, met elkaar verbonden en het klinkt fantastisch. ‘Niets meer aan doen,’ zou mijn vader gezegd hebben.
Nu wil het geval dat mijn nieuwe setje naast de door mij gebruikte RCA aansluitingen ook uitgerust is met een ‘gebalanceerde’ XLR in- en uitgang. In plaats van tulpstekkers worden hier driepolige ronde stekkers gebruikt, heel mooi maar zo’n snoertje heb ik dus niet. Hoeft ook niet, want ik heb al een uitstekend kabeltje.
De fabrikant adviseert echter de gebalanceerde in- en uitgang te gebruiken. En ja hoor, na een dag of twee begint het al te knagen. Er moet beslist een XLR kabel komen.
Op zoek dus naar een kabel welke niet onderdoet voor mijn RCA exemplaar. Het aanbod is schier onuitputtelijk en de prijzen variëren nogal. Voor ongeveer € 25,00 koop je al een kabeltje maar kabels van € 2.000,00 en (heel veel) meer zijn zeker geen uitzondering. Dat kan dus nog aardig in de papieren lopen. Gelukkig worden de kabels ook gebruikt op internet aangeboden. Niet heel goedkoop maar toch een stuk aantrekkelijker geprijsd. Enfin, na ongeveer twee weken tobben heb ik besloten de kabels bij een bedrijfje in Emmeloord te bestellen. Op maat gemaakt en niet overdreven duur.
Op een goede dag wordt het pakketje thuis bezorgd. Opgewonden scheur ik de enveloppe open. Daar zijn ze; twee mooie kabeltjes, ik kan niet anders zeggen. Snel de nieuwe kabels aangesloten. En nu begint het gesodemieter, wat klinkt beter. Gelukkig zit achterop de versterker een drukknop waarmee je tussen de één en de ander kunt schakelen. Het zou anders een voortdurend in- en uitpluggen worden.
Het geluidsbeeld is totaal anders. Wat meer bas, een tikje minder hoog en het geheel klinkt ruimtelijker maar ook een beetje wollig. Helaas iets minder detail. Maar voor de prijs wel een heel goed kabeltje. Nu is de RCA weer aan de beurt. Ik neig ernaar deze ietsje beter te vinden. Hij is wat gedetailleerder maar ook weer ietsje scherper. Hier is de breedte in het geluid echter weer wat minder. En zo gaat het nog een tijdje door. Andere CD erin, luisteren. Met het ene kabeltje en dan weer met het andere kabeltje en andersom. Dit ritueel herhaalt zich gedurende ongeveer een week. Tot ik in de war raak en uiteindelijk niet meer weet waar ik nu eigenlijk naar aan het luisteren ben. Knettergek wordt ik er van, hier dreigt een obsessie en dat is nu ook weer niet de bedoeling. Dit moet een halt toegeroepen worden.
Uit zelfbehoud concludeer ik gemakshalve dat de ene opname meer gebaat is bij de RCA- en de andere bij de XLR kabel. Misschien wat kort door de bocht, maar ik vindt het wel best zo. Ik ga weer doen waarvoor ik de versterker gekocht heb, ontspannen naar muziek luisteren.
