Het is Douwe Bob gelukt mij, alleen om de hoes, een gloednieuwe grammofoonplaat te verkopen. Hoewel ik voornamelijk CD’s koop heb ik van Douwe Bob de nieuwe LP gekocht. Het gaat om ‘Fool Bar’ met daarop het Songfestivalliedje. Het is niet de eerste keer dat ik een LP alleen om de hoes koop, maar in voorkomende gevallen gaat het dan om een gebruikte plaat. Veelal een verbetering van het exemplaar dat ik al in de platenkast heb staan.
Het zal geen toeval zijn dat Douwe Bob zijn plaat ‘Fool Bar’ genoemd heeft. De naam moet een verwijzing zijn naar ‘The Fool’, een groep ontwerpers waarvan Simon ‘Seemon’ Posthuma, de vader van Douwe Bob, deel uitmaakte. Naast zijn werk als ontwerper maakte Simon ook muziek. Samen met Marijke Koger heeft Simon onder meer de LP ‘Son of America’ opgenomen. En laat dit nu ook één van de platen zijn die ik eigenlijk alleen om de hoes gekocht heb.
Want wat de plaat van Simon en Marijke de moeite waard maakt is het inlegvel. Naast de songteksten is het ontwerp voor een reusachtig standbeeld afgedrukt. Een immens beeld dat ze ‘The Son of America’ genoemd hebben. Pakweg 45 meter hoog en opgetrokken uit fiberglas. Het beeld had schuin achter de beroemde Hollywood letters in de Hollywood Hills, moeten verrijzen. Om dit te kunnen verwezenlijken werd door Simon en Marijke de hulp van de koper van de plaat ingeroepen. Het zal wel om een vrijwillige bijdrage gegaan zijn, crowdfunding noemen we dat nu. Vermoedelijk is er niet voldoende geld opgehaald of de autoriteiten hebben, gezien de afmetingen van het gevaarte, niet met het project ingestemd. Hoe het ook zij, het beeld is er nooit gekomen.
Het songfestival zit er alweer op en Douwe Bob is elfde geworden, helemaal zo slecht nog niet. Een plaats bij de top tien zat er gezien de smaak van de gemiddelde Europeaan ook niet in. Een hogere positie wil je dan ook niet eens. Afgezien van de kleffe, ‘I love you’, close up was het een goed optreden. Het gemak waarmee hij op de bühne staat is benijdenswaardig. Hij lijkt vergroeid met zijn gitaar het instrument past hem als een maatpak. Natuurlijk doet hij aan Johnny Cash of Elvis Presley denken. Gitaar losjes op de rug en wat met het publiek babbelen, maar beter goed gejat dan slecht bedacht. Hij verkeert wat dat betreft in uitstekend gezelschap want Bruce Springsteen beheerst het kunstje ook. Douwe Bob heeft dat songfestival helemaal niet nodig. Hij heeft voldoende charisma om op eigen kracht tot de grootsten te gaan behoren.
Helaas heb ik de plaat van Douwe Bob nog steeds niet gedraaid. Over de muziek ga ik het dan ook maar niet hebben, die zal wel ok zijn. De hoes, waar het uiteindelijk allemaal om begonnen is, heb ik opgenomen in mijn verzameling hoezen waar de artiest met zijn, of haar handen in, dan wel bij, het haar zit. Het is nog niet zo makkelijk dergelijke hoezen te vinden, maar de speurtocht gaat verder. Bedankt Douwe Bob voor je formidabele bijdrage.
