Juli 2009, Verenigde Staten, met een gehuurde bus en dito kampeeruitrusting op vakantie. We stonden met onze tentjes op ‘China Camp Beach’ in de buurt van San Francisco.
Voor de dagelijkse boodschappen waren we aangewezen op een 7-Eleven in de buurt. Ook wanneer je niets nodig had was het een leuke winkel om even rond te hangen. De 7-Eleven werd vooral bezocht om ijs, snoep en limonade te kopen.
Mijn dochter stond in de snoephoek te dralen en werd plotseling door een wonderlijke man aangesproken. De man, mager, zwart haar en klein van stuk wijst naar het snoepgoed en begint tegen dochterlief aan te kletsen. Ze negeert hem en de persoon verdwijnt. ‘Pap, zag je die man, ik verstond er helemaal niets van maar volgens mij had hij het over Jawbreakers.’ Nou, zo gek was dat nog niet want ze had zojuist ‘Jawbreakers’, een soort grote toverballen gekocht. Na ons nog enige tijd verbaasd te hebben over het assortiment van de 7-Eleven liepen we weer richting onze bus.
En wie komt daar aan, jawel, de vreemde man. Hij was kennelijk naar huis gegaan, had zich bedacht en op zijn motorisch aangedreven autoped kwam hij het parkeerterrein op getuft. Dacht mijn dochter van hem verlost te zijn komt hij gewoon weer terug.
Het was stralend weer en onze zonderling had zijn overhemd dat hij in strakke zwarte jeans gepropt had half open hangen, een uitgegroeide vetkuif en een paar afgetrapte puntlaarzen maakten zijn latino achtige uiterlijk compleet. Alleen zijn brommertje paste niet zo bij het geheel. Hij sprak ons aan want hij wilde ons zijn stad laten zien. We waren niet heel enthousiast en hielden de boot een beetje af. Na een wat onsamenhangend verhaal gaf hij ons uiteindelijk zijn visitekaartje met de mededeling dat we hem altijd kunnen bellen. Goed, dat beloven we, bye bye.
Verderop zit een vrouw in een geparkeerde auto. Ze draait het portierraampje omlaag en wenkt ons, ze glimlacht. De vrouw vertelt ons dat het individu ongevaarlijk is en dat we vooral niet de indruk moeten krijgen dat iedereen in de buurt zo gek is, hij doet geen vlieg kwaad en is alleen wat in de war.
Weer bij de tent aangekomen haal ik het kaartje te voorschijn, ‘Mario Cipollina, Bassist’ en een telefoonnummer. Ik besloot hem maar niet te bellen.
Twee dagen later, onze tentjes opgeslagen op het ‘Fernwood Resort’ in Big Sur. Eén van de mooiste plekken op aarde. Hier raakte ik aan de praat met de eigenaar van de ‘Coast Ridge Outfitters’, Wally.
Wally verkoopt onder meer outdoor spullen, gitaren en muziek DVD’s, daarnaast speelt hij basgitaar in een paar lokale bandjes. Ik vertelde hem over onze ontmoeting met Mario en Wally viel zowat van zijn krukje. ‘Mario Cipollina, leeft die nog, een beest van een bassist, wow, en ken je zijn broer John. De leadgitarist van Quicksilver Messenger Service! Vertel, waar heb je hem ontmoet, amazing!’
We hebben dus Mario Cipollina, de bassist en één van de oprichters van Huey Lewis and The News ontmoet. Bij de naam Cipollina was nou niet direct een belletje gaan rinkelen, iedereen kan wel ‘bassist’ op z’n kaartje zetten. Achteraf misschien wel jammer dat ik zijn reputatie niet kende maar het zou waarschijnlijk een heel vermoeiend uitje zijn geworden.
