‘Ik haat vis’. Reinier zit zichtbaar balend, alleen met zijn gedachten, aan een tafeltje in een sushi bar. Zijn “date” is er nog niet. Het enige gezelschap is de bediening, de chef met een vervaarlijke blik in zijn ogen en een tweetal meisjes. Allen van japanse komaf.
De sushi trein zorgt voor wat leven in de brouwerij, langzaam draait hij zijn eenzame rondjes. De verschillende sushis worden er niet verser op.
Waar blijft die troela, ik kan haar toch niet gemist hebben. Je herkent mij wel aan m’n nagels mailde ze. Carla Schut, hollandse expat in Cairns, zoekt een maatje. Moet ze wel op komen dagen. Scharla Cut zul je bedoelen. Moppert Reinier in gedachten. Ik begin alvast, ze kan de pot op.
De vrolijke kleuren van de rondtuffende sushi vervagen en worden langzaam bruin. Rot trein, wanneer legt die chinees nou eens een stukkie vlees op de band. Ik krijg langzaam trek. Alsof de chef gedachten kan lezen. Uit het niets lijkt het, komt een vrolijk rood bordje met een transparant plastic dekseltje voorbij. Vlees? Het lijkt er wel op. Reinier neemt tegen de eerste trek alvast een bordje van de band. Wellicht is het de chef opgevallen dat Reinier geen vis eet. Want als een goed getrainde ninjakrijger is hij nu in de weer met zijn messen. Hij hakt en snijdt dat het een lieve lust is.
Het treintje is nu echt op stoom gekomen en rijdt zijn rondjes met bonte schaaltjes vol vlees. Bloederige tartaar, rauwe ministeakjes, alles even vers, er komt geen einde aan. De lege rode, groene en gele bordjes vormen een wankele stapel op Reinier’s tafeltje. Hij zit te smullen en lijkt zijn afspraak helemaal te zijn vergeten.
‘Weg met die rotstokjes.’ Reinier is inmiddels hardop gaan praten. ‘Fingerfood, heerlijk ha,ha. Ja, laat die trein nog maar eens doorkomen, toet.’ Carla laat het afweten, gelukkig vermaakt Reinier zich alleen ook opperbest.
Abrupt stopt hij met eten. ‘Getver, wat is dit.’ Reinier spuugt iets hards uit. Tot zijn stomme verbazing ligt er een fel oranje vingernagel op het plastic bordje.
